Zo komen we niet verder II. Nogmaals Duitse Daders

Zoals uit de vorige twee berichten mag blijken, vervult Frits Botermans' recent verschenen Duitse Daders mij met enige frustratie. Dat is niet alleen omdat hij het met mij oneens is (hoe betreurenswaardig dat ook is), maar vooral omdat onduidelijk blijft waarom hij het met me oneens is. Terwijl een boek als het zijne - een overzicht van de wetenschappelijke stand van zaken - bij uitstek de plek is om het debat samen te vatten, te analyseren en verder te brengen, gaat Boterman dat debat vooral uit de weg. Net als veel andere participanten in deze discussie poneert hij wel, maar argumenteert hij niet. Laat me daar nog een, zeer concreet, voorbeeld van geven.

Zo komen we niet verder. Nog een opmerking over Frits Botermans Duitse Daders

Eigenlijk zegt dit blog steeds opnieuw hetzelfde, namelijk: 'gaan we nu een keer serieus discussiëren, of hoe zit dat?' Volgens mij is het debat over mijn boek en over het onderwerp van mijn boek verontrustend arm aan argumentatie. Dat geldt ook voor Duitse Daders van Frits Botermans, zoals ik hier gisteren uitlegde: hoewel duidelijk is dat hij mijn boek weinig zinnig acht, gaat zijn betoog aan mijn argumentatie geheel voorbij.

'De meeste mensen keken weg'. Frits Boterman in Duitse Daders

Frits Boterman publiceerde een paar weken geleden zijn nieuwe boek Duitse daders. De Jodenvervolging en de nazificatie van Nederland (1940-1945). Dat belooft veel goeds, want Boterman schrijft al op de allereerste pagina’s van zijn boek dat het hem niet gaat ‘om het beschrijven van de oorlog in morele termen, maar om het analyseren van de morele dilemma’s, loyaliteitsconflicten en problemen waar velen in de oorlog zich voor geplaatst zagen’, waarbij wij niet mogen vergeten ‘dat er een verschil bestaat tussen het perspectief achteraf en het perspectief van de tijdgenoten.’[12] Daarbij wijdt Botermans een heel hoofdstuk aan ‘mijn’ vraag, de vraag naar kennis van de Holocaust.